ৰিকুৰ মুৰত যেন শৰগ ভাঙি পাৰিল৷ সি ৰঙা-কলা পৰি গ’ল৷ কি কৰিব, য’ত যাব একো বুজি নাপালে৷ সি বজ্ৰপাত পৰা মানুহৰ দৰে এক থৰে ৰৈ থাকিল৷ মনলৈ বুলেট ট্ৰেইন যোৱাৰ দৰে বহু কথা চিৰিং কৈ আহিল আৰু গ’ল৷ সেই এবৰাম খান আৰু আৰাধ্যা বচ্চনে অভিনয় কৰা "হানিমুন ইন জুপিটাৰ" নামৰ ৰোমান্টিক বোলছবিখন ভাল পোৱা, ইমান সুন্দৰকৈ বৰ্ণনা কৰি তাৰ লগত কথোপ-কথন কৰি 'চেনি' খোৱা সেই 'অভ্ৰমিকা' নামৰ স্ত্ৰী-কণ্ঠটি এটি যন্ত্ৰ ! হ’বই নোৱাৰে৷ সি বিশ্বাস কৰিব নোৱাৰিলে৷ সি তাৰ সন্মূখনত হাঁহি হাঁহি তাৰ পৰিস্থিতি উপভোগ কৰি থকা তথাকথিত বৈজ্ঞানিকৰ দলটোক বৰ প্ৰহাৰ কৰিবলৈ মন গ’ল৷ কোনোমতে নিজকে নিয়ন্ত্ৰনলৈ আহি সি সুধিলে - "অভ্ৰমিকা যদি চেট-বট, কথা কেনেকৈ পাতিব পাৰে?"
- "আমি শেহতীয়া কৈ অভ্ৰমিকাক কণ্ঠ দানো কৰিলো, মানে voice synthesis প্ৰগ্ৰেমটো যোগ দিলো৷ কৃত্ৰিম অৱয়ব বা শৰীৰ তৈয়াৰ কৰাৰ কামো পূৰ্ণ গতিত চলি আছে৷ প্ৰায় হৈছেই৷", দলটোৰ আটাইতকৈ বয়োজেষ্ঠ ব্যক্তিজনে উত্তৰ দিলে, "অ’, চিনাকি কৰি দিবলৈ পাহৰিছিলো, মই ড. পি. কে. মানে পংকজ কুমাৰ, এই প্ৰকল্পৰ গবেষণাৰ মুৰব্বী৷ মই উত্তৰ-গুৱাহাটিৰ 'ব্ৰেইন-জ’ন'ৰ 'নেচনেল ইন্সটিটিউত অৱ অৰ্টিভিচিয়েল ইন্টেলিজেঞ্চ'ৰ এজন গৱেষক৷ এটা হিৰ’চিমা বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ড. জে.টি মানে জেচিকা টাকাহাচি৷ আৰু এওঁলোক আমাৰ দলৰ সদস্য৷"
ড. পিকেয়ে আনকেইজনৰো চিনাকি দি গ’ল৷ ৰিকুৰ মনত ইমানবোৰ খেলি-মেলি লাগি আছিল যে সি কথাবোৰ ভালকৈ নুশুনিলে৷ কেইজনমান কম্পিউটাৰ বিজ্ঞানী, দুজনমান মনোবিজ্ঞানী আৰু সমাজ-বিজ্ঞানী৷ তেওঁলোকৰ ৰিকুৰে দৰে প্ৰায় এশমান ব্যক্তিৰ লগত এনে 'কথা-বতৰা' চলাই থকা হৈছে৷ কৃত্ৰিম বুদ্ধিমত্তাটোৱে কি ক’ব লাগে, কেনেকৈ ক’ব লাগে আদি সকলো নিজে সিদ্ধান্ত লয়৷ ই মানুহৰ মন ইমান সুন্দৰকৈ বুজে আৰু পতাব বা মনাব পাৰে সৃষ্টিকৰ্তাসকলো তবধ মানিছে৷
এইদৰে কথোপকথন চলি থকাৰ মাজতে বাহিৰত কিছুমান হুলস্থূল শুনা গ’ল৷ কোনোবাই কিবা ধাতুৰ বস্তু প্ৰহাৰ কৰাৰ শব্দ৷ ৰিকুৱে বাহিৰলৈ ভুমুকি মাৰি দেখিলে সেই উদণ্ড মানুহজাক৷ ৰেষ্টোৰাত উৰি-ফুৰা ড্ৰোনবোৰ প্ৰহাৰ কৰি নষ্ট কৰিবলৈ যত্ন কৰিছে৷ গ্ৰাহকসকলকো অক্ৰমণ কৰিছে৷ হঠাৎ এক হুলস্থলীয়া অৱস্থা৷ কোন সেইবোৰ মানুহ? কিয় সিহঁতৰ পুৰণি কাপোৰ৷ লগতে সেই বিকত দুৰ্গন্ধ - যেন কিবা জন্তু মৰি পছিচে৷ কিয় সিহঁতি এই স্বয়ংচালিত যন্ত্ৰবোৰ নষ্ট কৰিব বিছাৰিছে?
ৰিকুৱে বৈজ্ঞানিকৰ দলটোকো সতৰ্ক কৰি দিলে৷ সকলো থিয় হৈ সন্মূখৰ যন্ত্ৰ-পাতিবোৰ খৰ-ধৰকৈ সামৰিবলৈ ধৰিলে৷ কোলাহল বাঢ়ি আহিল৷ ৰিকুৱে পিছ দোৱাৰেদি কোনোমাতে পৰাই আহিল৷
(আগলৈ---)
- "আমি শেহতীয়া কৈ অভ্ৰমিকাক কণ্ঠ দানো কৰিলো, মানে voice synthesis প্ৰগ্ৰেমটো যোগ দিলো৷ কৃত্ৰিম অৱয়ব বা শৰীৰ তৈয়াৰ কৰাৰ কামো পূৰ্ণ গতিত চলি আছে৷ প্ৰায় হৈছেই৷", দলটোৰ আটাইতকৈ বয়োজেষ্ঠ ব্যক্তিজনে উত্তৰ দিলে, "অ’, চিনাকি কৰি দিবলৈ পাহৰিছিলো, মই ড. পি. কে. মানে পংকজ কুমাৰ, এই প্ৰকল্পৰ গবেষণাৰ মুৰব্বী৷ মই উত্তৰ-গুৱাহাটিৰ 'ব্ৰেইন-জ’ন'ৰ 'নেচনেল ইন্সটিটিউত অৱ অৰ্টিভিচিয়েল ইন্টেলিজেঞ্চ'ৰ এজন গৱেষক৷ এটা হিৰ’চিমা বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ড. জে.টি মানে জেচিকা টাকাহাচি৷ আৰু এওঁলোক আমাৰ দলৰ সদস্য৷"
ড. পিকেয়ে আনকেইজনৰো চিনাকি দি গ’ল৷ ৰিকুৰ মনত ইমানবোৰ খেলি-মেলি লাগি আছিল যে সি কথাবোৰ ভালকৈ নুশুনিলে৷ কেইজনমান কম্পিউটাৰ বিজ্ঞানী, দুজনমান মনোবিজ্ঞানী আৰু সমাজ-বিজ্ঞানী৷ তেওঁলোকৰ ৰিকুৰে দৰে প্ৰায় এশমান ব্যক্তিৰ লগত এনে 'কথা-বতৰা' চলাই থকা হৈছে৷ কৃত্ৰিম বুদ্ধিমত্তাটোৱে কি ক’ব লাগে, কেনেকৈ ক’ব লাগে আদি সকলো নিজে সিদ্ধান্ত লয়৷ ই মানুহৰ মন ইমান সুন্দৰকৈ বুজে আৰু পতাব বা মনাব পাৰে সৃষ্টিকৰ্তাসকলো তবধ মানিছে৷
এইদৰে কথোপকথন চলি থকাৰ মাজতে বাহিৰত কিছুমান হুলস্থূল শুনা গ’ল৷ কোনোবাই কিবা ধাতুৰ বস্তু প্ৰহাৰ কৰাৰ শব্দ৷ ৰিকুৱে বাহিৰলৈ ভুমুকি মাৰি দেখিলে সেই উদণ্ড মানুহজাক৷ ৰেষ্টোৰাত উৰি-ফুৰা ড্ৰোনবোৰ প্ৰহাৰ কৰি নষ্ট কৰিবলৈ যত্ন কৰিছে৷ গ্ৰাহকসকলকো অক্ৰমণ কৰিছে৷ হঠাৎ এক হুলস্থলীয়া অৱস্থা৷ কোন সেইবোৰ মানুহ? কিয় সিহঁতৰ পুৰণি কাপোৰ৷ লগতে সেই বিকত দুৰ্গন্ধ - যেন কিবা জন্তু মৰি পছিচে৷ কিয় সিহঁতি এই স্বয়ংচালিত যন্ত্ৰবোৰ নষ্ট কৰিব বিছাৰিছে?
ৰিকুৱে বৈজ্ঞানিকৰ দলটোকো সতৰ্ক কৰি দিলে৷ সকলো থিয় হৈ সন্মূখৰ যন্ত্ৰ-পাতিবোৰ খৰ-ধৰকৈ সামৰিবলৈ ধৰিলে৷ কোলাহল বাঢ়ি আহিল৷ ৰিকুৱে পিছ দোৱাৰেদি কোনোমাতে পৰাই আহিল৷
(আগলৈ---)
No comments:
Post a Comment